A Sanda Necole
(La zetellone ca spere sembe)

di Leopoldo Laviosa


Sanda Necole mi, Sanda Necole
nom pozz'acchià nu cane ca me vole:
ma ce so fatte jì, ce nfametà
ca nom m'arrive angore a maretà?
Sanda Necole che le palle d'ore
Tu non ce puète créte ce delore:
jè cchiù de nu delore: jè na dogghie!
Sanda Necole mìJì probbie u vogghie.
Non pozze cchiù resiste a starme senze
mante, orma non tènghe cchiù pasciènze.
Aspètte, aspètteJè nu destine
E pò la notte abbrazzec'u chescine.
E so tand'anne ca tè fazz'u vote,
e d'aspett'angore u core mi non potè.
E so tand'anne ca jì vengh'assole
sènze ca tu nge mitte na parole.
E ppure il tènghe prende panna vinde,
la case, u lìette, ma tu nom me sìinde.
Sanda Necole, assàjà spasemà?
pizzìngh'acquanne ma da maretà?
U sa ce ddigghe: cusse jè l'ùldem'anne,
ca venghe a cchiange pène, uà e affanne;
ce non nge pienze a darme signirì,
senza bada cchiù a nudde nge pènz'i.