Oh! la mia granda, la mia mare granda,

dal sò bel pocio bianch sensa topé,

tërsa con grassia an sël cupiss, daré

e la frangia sla front, bin rangià, aranda.

Coma anlora it vëddo setà 'n veranda

pensosa e seria 'n col profil soasié,

më smija 'd sénte 'l tò bon sens rasoné

con cola calma che gnun a tnìa a banda.

E i penso quand 't biautave 'l mé cunòt,

cheujand le maje dij caussèt ëd lan-a,

e, sot vos, 't cantave për mi, dasiòt.

Fòrse la canson, an cheur ansopìa,

l'é dësvijasse adess, com vos lontan-a,

come ven-a sutila 'd poesia.

G.B. GALLINO