Sla pòrta ‘d soa casòta,

le man drinta le man,

l’é fërma na vejòta,

sò sguard l’é fiss lontan.

Con tinta spalie, smòrte,

da na vision lontan-a

chissà che ‘d còse mòrte

la ment a-j dësdavan-a!

La prima età, l’amor,

le giòie dla famija,

peui crussi, afann, dolor,

la mòrt ch’a pòrta via.

Quanti parent pì vzin,

quante person-e amìe,

ch’a l’han vorsuje bin

e ch’a son già sparìe!

A-j vèd ch’a passo an fila,

dnans a la ment e a piora;

“Nosgnor, a dis fra ‘d chila,

pieme ‘d cò mi, l’é ora”.

Ma ant col moment ardìa,

na bela masnajin-a

a-j sàuta al còl e a crija:

“ 'T veuj tanta bin, nonin-a!”.

N’arsaut, un socrolon,

la nòna a strenz soa cita:

j’é al pòst d’un ilusion

la realtà dla vita.

E adess la veja a gòd,

pensand che, an fond an fond,

për cola fior ch’a s-ciòd

l’é ancora bel ël mond.

   (La nòna - Mario Albano)