|
Doe
paròle, cari parochian, mentre 'l sol a fora, si dannans
a Sant'Ana, la mare dla Madòna. Lo seve già che mi-i
ston nen li a gireje tant d'antorn a le còse, e sicomé
ancheuj l'hai un monch slë stòme, na preocupassion an pì
për l'anime, veuj subit parleve ciair e polid. E Sant'Ana
mi assista in questa impresa, ut inimicos sanctae
Ecclesiae Humiliare digneris . . .
La
carità, brava gent, a l'é la còsa pì bela ch'a-i sia,
quasi granda come la fede, përché la carità a l'ha
mostran-la Nosgnor. Avej un pò 'd carità 'nt la vita, un
pò d'amor, esse content, fasand nòstri afé, sicur dla
Providensa.
A
Pancalé, l'oma sempre fàit parei, soma artrosasse le
manìe sa l'era ora, soma sempre vorsuse bin, a noi e a
j'autri, e l'oma sempre rispetà chi a fasìa damanca
d'esse rispetà.
A l'é
mai ësdase che an sì-sì sio 'ndait a sërché lòn ch'a
l'era nen ëd nosta competensa e le novità l'oma lassaje
a chi ch'a l'avìa bon temp. Ant j'ultimi des agn, l'omà
vist-ne 'd teste avische për ël mond, Inimicos Sanctae
Ecclesiae, ma noi l'oma continuà për nòsta strà e sla
fin somà trovasse content.
Certi
dì a-i rivava da Turin ëd disà da gnanca ripete e
cheidun, sempre i pì barbèt, a-i beivio come 'd cichèt
ëd marsala. Certi chi, e non faccio nomi, a chërdio
ch'a fuisa pì nen ël Re Vitòrio a comandé e as pensavo
che a sò pòst a comandejso i ministri del Regno.
E PIO
IX a l'ha dilo ciair, n'an fa, nelle ultime righe della
venerabile enciclica "Quanta Cura", che non poteva
"venire a patti col progresso, col liberalismo, con la
civiltà moderna".
Paròle ciaire, cari parocchian! Paròle Sante ! Epura 'dcò
sì, l'hai sentù dì, un pò 'd temp fa da 'd përson-e fidà,
a j'é 'd gent ch'as contenta nen ëd lòn ch'a l'ha, a
ciaciara a la sèira fin-a tard 'nt lë cà, e con na
furbissia, nen pròpi polida, a veul porté 'd novità
fin-a 'nt le noste campagne.
Tra
l'autr ëdcò n'erba neuva, mach për dìne un-a, n'erba
forestera, n'erba dle masche, cari fieuj; ma mi për prim,
se passeraj da là më stuperaj 'l nas come 'd front a
certe novità moderne, sempre 'd l'istese teste mate, e
cercherò di sfuggire la possible inclinazione a
lasciarmi sedurre da profumi tentatori, più degni di
Venere, e a quel che ho sentito, che di Maria.
Ma veuj nen deve scandol . . . ringrassioma Nosgnor, la
Madòna, Sant'Ana e San Nicolà 'd nostre bele melie ch'a
chërsò, dij gran ch'a promëtto bin, dla cauna e, dova le
boché a son tante e ij dné pòchi, fomne deve da fé a 'nlevé
'd bigat ! Nen tiré fòra d'erbe forestere, ch'a saran
pien-e 'd virtù, ma virtù poch polide, e ch'a ston-o
atent chij-lì ch'a veulo porteje . . .
Ma
basta cari parocchian, sareve già stofé 'd senti-me,
ancaminom-se dasiòt anvers la paròcchia e al casinasse
faromà l'ultima tapa d'invocassion.
Su
prima ij cit, peui le fomne, peui j'òmini. |
