A canta na bialera cristalin-a,

sensa mai arposé né neuit né di;

na rova mata che për fé ‘d farin-a

a gira sempre sensa mai finì;

l’é ‘l mulin dël vej borgh. Trames le piante

che a së slanso ant ël cel për serché ‘l sol,

j’autre ca son sparìe tute quante

e ‘l pòvr mulin a l’é restà tut sol.

Ò vej mulin, ti sol con la toa mòla

‘t ses restà su la tèra dij mè vej,

ma la toa vos continua a fene scòla

për arcordene a tuti ij temp pì bej.

D’antorn a ti j’avans ëd le muraje

l’han ciamate: “Përchè ‘t ses restà an pé?”.

Ma ij sach, gonfi ‘d farin-a, a l’han guardaje

disend: “A l’ha ancor tanta bin da fé!”.

(Giuseppe Bonino)