Fà la nana mè ratin,

già le ciòche ‘d mesaneuit

son dësviasse e ij son ësclin

van për l’aria con bel deuit.

Nina nana, antorn toa cun-a

vijo adess tuti ij bergé

ch’a l’han vist na stèila, dun-a,

passé ‘n cel e tramonté.

Tramonté dë dnans toa blëssa

e al soris dël tò bochin:

s’é fërmasse ant na carëssa

su toa front, suj rissolin.

Fà la nana, mia Steilin-a,

ij bergé, ‘l Gesù Bambin,

tante fèje ‘d cotonin-a,

la Madòna at son avzin.

Nina nana, mè pcit cheur,

nina nana, ò mia masnà,

‘t ses la stèila dël boneur,

la speransa ‘d tò Papà.

 (Attilio  Spaldo)