|
Brava gent, pijeve na cadrega o se i veule sté
pì còmod seteve sla sislunga për esse pì tranquij a lese ste quat
righe si.
Ch'av piasa o ch'av piasa nen i soma rivà a la
seuja dël doimila, passà dal temp, invejoma e se 'l boneur an
compagna podruma rivé al traguard ëd l'ansianità për afronté la
veciaja.
Chi l'avrìa mai pì dilo che 'l mond a pijeisa
da un pò 'd temp a sta part n'evolussion parej, specialment an costi
ultimi stanta o otanta agn, l'industria a l'ha ocupà tuti ij mërcà,
comensand da j'automòbij e peui con tuti j'elettrodomestich.
Iv lo diso mi che i son peui nen tant vej, che
se i pensoma che 'l pì dle famije a l'han fin-a a tre automòbij e
che a-i saro gnanca pì 'nt ij garass për nen perde temp quand ch'a
l'han pressa 'd parte. Sensa lòn a smija ch'i-i sio pì nen bon a
tramuvesse da cà.
As podrìa continué e fes-ne una sfilsa sensa
fin, ëd tut ël rest coma a fussa la biciclëtta, la radio, ël
televisor, ij frigorifer për nen parlé dël telefono ch'a-i na j'é un
për stansìa sensa dësmentié col modern an sacòcìa.
A ij mè temp, quand che- i l'avìo la morosa a
j'era mach quaichdun ch'a podìa përmëtsse cost lusso e sta gran
comodità.
Certo an coj moment j'ero motobin pì tranquij
sensa l'afan d'ancheuj ch'an rend nevrastenich.
Ël travaj a l'era n'afé normal ëd tuti ij dì.
Ij pàisan e ij masoé a l'avìo le faccende 'd campagna e j'ovrié
l'ero ocupà an mila d'àutre fatighe come ij murador ch'a toiravo 'ncora
causin-a e 'l ciman a man con la pala e mach quaichdun dovravo le
tajòle o 'l montacarich. Ant ij prà e 'nt ij camp con ij beu e le
vache o con ël caval o 'l mul as rivava a fé a la lus dël sol tuti
ij travaj necesari e a j'era 'l temp ëd tené an ordin e polid ij
fossaj e le bialere con lòn ch'a l'avìo 'ntlora, la faussia, ël
trent, la slòira, l'erpi e la sapa.
La gent vivotava a la bon-a e con bontemp e a
j'era "'dcò 'l tipo 'd bon umor ch'a subbiava e cantava tut ël dì".
Ant ij dì 'd festa peui as arposavo, andasio a
mëssa magara cambia e soagnà da festa con tuta la famija. Ant l'invèrn
a la sèira as fasìa la vijà 'nt lë stale visin a-i pajon o antorn al
feu dla cusin-a parland dël pì o dël meno, sensa ghërgotesse tant
televisor come al dì d'ancheuj.
Òmini e fomne as sentìo pì unì 'nt la vita,
con pì ëd sentiment ant j'afé coniugaj, tant ch'a l'era pì che
normal che mincatant a-i nasseisa na masnà.
Ògni epoca a l'ha sua stòria, certo che con ël
passé 'd j'agn, cambio le usanse, j'àut e bass, ij merit e ij
demerit.
Ogni generassion as pòrta d'apress ij sò
sagrin, noi ora n'avromà pitòst, venta nen disperé ma avej fiusa 'nt
ël secol ch'a ven, ch'an porterà un pò 'd pas e serenità për tirè
anans ansema a la stòria ch'a continua 'l sò camin.
Giampiero Sola |
