As prega così bin an sa cesiòta

tuta silensi e pas, tuta armonìa!

L’é vèra ch’a fà frèid coma ‘nt na cròta

e a j’é na tèila ‘d ragn për ògni grija,

ma cola madonin-a paisanòta

l’élo nen pien-a ‘d grassia e ‘d poesìa?

E col ceirin, che për sté visch a lòta,

a specia nen nòstr’anima passìa?

Ma ‘n sl’ambrunì quand j’é col sofi pase

ch’a va ‘nt ël cheur coma l’arciam ‘d na rima,

quand j’ombre pì lontan-e a calo adase

un-a për vòlta giù da sima a sima

coatand a pòch a pòch j’arbre e ij pin,

an sa cesiòta coma as prega bin . . . !

(Alfredo Nicola)