Un bel dì un monsù a l’ha portame a sua ca

mi con ël cheur pien d’emossion

per avej trovà na ca i l’avja daje tut me amor

mia vita a l’era mach pì për chiel.

Pòvr cagnett ilus ij’agn a son pasà

ampressa e un bel dì arlongh a na stra

tacà a un paracher mè padron

a l’ha dime ciao vat-ne vagné

Mi iera dësperà tut as arvirava

‘ncontra ‘d mi la fam, l’intemperie e la gent

 ch’an dìsia òh pòvr cagnet . . . pàssa via,

fila a ca, mi però la ca i-i l’avìa pi nen.

Ma l’autr dì la fortuna  a l’è rivà

e a l’è stait parei chi l’hai conossute ti

brava fiëttin-a ch‘it l’as curame

e ridame un fil dë speransa

Ma ël dëspiasi a l’è stait tròpp gròss

e i l’hai nen faila

e it ringrasio da si dzora e 'm n’arcorderai ‘d ti

 . . . për sempre . . . oh mia cara fiëttin-a.