L’é tuta sola an mes al verd dij pra.

Da lë stradon, as ved già da quèich mija

la bianca cassinòta, e a smìa ch’a rija

basà dal sol ant ël pì bon dl’istà.

Com pì v’avzin-e, e chila a smijlo pa

ch’av ven-a quasi ancontra, e peui ch’av dija:

Vnì pura anans, ch’am pias la companìa,

e peuss ofrive un pò ‘d tranquilità.

S’arlegra ‘l cheur. Dal cit lobiòt pendùe,

av guardo, con un rije birichin,

le pane ‘d melia rosse e patanùe.

Doi bej geranio a son al finestrin,

e ‘l fen da sla travà, ch’a l’ha vedùe,

‘d cò chiel së spòrz, për feve un bel inchin.

(Mario  Albano)