O veja ca ‘d campagna, ca ‘d mè pare,

pòvra ca tuta sola e dësmentià,

che ‘d bej ricòrd, che ‘d còse veje e care

‘d nòstra famija an ti son conservà.

‘T ses veuida ‘d gent adess, o ca; le stanse

un-a apress l’àutra, frèide e sensa vita,

l’han vist a nasse, un di, tante speranse,

e ij pì bej seugn dorà dl’ànima cita.

Vàire generassion ch’a l’é passaje

sota ij tò cop, che ‘d pior e che ‘d rijade

l’han arsonà travers a toe muraje,

për crussi e deul, për feste e balossade.

Peui ël destin a l’ha sbandane via,

për tute part, parèj a la ventura,

e an drinta a noi, ij seugn dla fantasia

a l’han giutane a ‘ndé, sensa paura.

E dòp la lòta grama ‘l cheur a piora,

j’ani as na van e a passo j’ilusion.

Ij seugn ch’i l’oma fàit l’an durà n’ora:

la vita vera a l’é tribulassion.

E quand che l’ultim seug a l’é svanì,

ël desideri ‘d ti, mia ca ‘d pais,

sperdùa an mes al verd dij pra fiorì,

am pija fòrt, sugnand pas e soris

a la toa sosta, o ca ‘d mè pare, càuda

‘d memòrie sante e ‘d car ricòrd lontan;

coma da cit ch’i së stërmavo an fàuda

a nòstra mama, për pioré, pian pian.

(Renato Bertolotto)