Pare Maté, sla vòstra testa bianca

l’é passàine ‘d tormente e ‘d temporaj,

ma i leve ‘ncor adess l’andura franca

e j’euj ch’a s-ciàiro giust sensa j’uciaj.

. . . . . .

Voi seve bianch e mi son quasi pla,

mi fumo ij sigarèt e voi la trossa,

ma ‘l cheur ëd l’òm as ved, malgré l’età,

e la tèila as conòss da la cimossa.

Soma nà tuti doi ‘d rassa paisan-a

tacà le ròche e ij brich dël nòstr pais,

la vita ch’a s’angran-a e ch’as dësgran-a

l’ha dane ‘nsema làcrime e soris.

L’oma sempre beivù ‘nt ël nòstr bicer,

l’oma sempre mangià ‘nt la nòstra sieta;

malgré ij busiard, soma restà sincer,

malgré ‘l destin, soma restà poeta.

E adess i soma sì, sl’istessa banca

guardand a meuire ‘l sol dré dij giassé.

Mia testa bionda e vòstra testa bianca

as piego tute doe sl’istess pensé,

e ‘l cheur an bat (nòstr cheur sempre a l’avàit),

për un regret mës-cià con na speransa:

“Lòn che ‘nt ël mond, noi doi, l’oma nen fàit.

ch’a lo fasa, ‘nt l’avnì, nòstra fiolansa”.

(Nino  Costa)