Si so’ Breànde è stàta la furtùna,
pe’ me ‘uardà sibbe’ la tèrra mìa.
La nòtte ‘uardo fràsche sènza mùra,
m’addòrmo sènza ‘e vàsi ‘e màmma mìa.

Inda ‘sta gròtta scùra a miezziuòrno,
ccu prànzi re rignàndi, còme càni.
La néve è fatto iàngo, tuòrno, tuòrno.
Tenéssemo sibbe’ li pànni sàni.

‘Uardo la fàcci jànga re li cumbàgni,
chi pàre céra sòtta li barbùni,
nun g’è chiù rìsa ‘n bàcci a li breànbi,
‘ngi han’a turnà’ la tèrra li burbùni.

Si lu patròne è sàzio e la ròbba jètta,
e s’addilìzia a sènde suòni e càndi,
sinditi còme cànda mo’ la scuppètta,
senza cerca’ la gràzia re li Sàndi.

Lu sòle è puòsto, è òra ! E’ fàtto nòtte,
la mòrte scènne abbàscio ra la mundàgna,
lu còre sàglie ‘n gànna e fòrte vàtte,
sibbè tu mòrte fàmme ra cumbàgna. 

Re muri’ accìso chìsto è lu ristìno,
ma lu breànde nun l’ha da penzàre.
‘Nu fiòre chiantatèmmelo vicìno,
‘stu fiòre Nènna nu’ lu fa’ seccàre.