Tèngo ‘nu ‘addo chi si chiàma’ àddo,
e appriésso me vène la nòtte e lu juòrno

prima re canda’ abbòtta lu màndo
po’ cànda e scéta tùtto lu cunduòrno.

Séra se ne vènette lu patròne
ch’avìa ra mesuràre l’aulìve

cacciào ‘nu stuppièddo e ‘na semmèra
e me rètte ‘nu tièrzo r’aulìve. 

Io so’ culòno e nun so’ parzunàle
e a fìglimi le càmbo ccu’ la tèrra 

Facìmo rùi tiérzi ch’è Natàle
e haggi’a pàrte pùre a fa’ la ‘uèrra. 

Ròn Cìccio se fa’ còme n’animàle
ccu’ l’uòcchi chi parìa nu liòne.” “

Nun si’ culòno e nun si’ parzunàle!”
E s’acchiappào lu ‘àddo candatòre. 

“Io so’ ‘nu zappatòre sènza tèrra,
rispietto n’haggi’ ave’ pe’ lu patròne, 

ma pòsa lu’ ‘addo mòa ‘llòco ‘ndèrra,
si no’ nun pàssi vìvo ‘ssu purtòne. 

‘Llòco nge so’ le tòzze re lu càne
accuòglete le scòrze re li mulùni, 

ch’a fìglimi r’abbàsta sùlo pàne.
Mo’ jéssi e nùn me ròmbe li cugliùni.